Historia Wielospecjalistycznego Szpitala Miejskiego im. Józefa Strusia w Poznaniu
Początki i Pierwsze Lata
Historia Szpitala Miejskiego im. Józefa Strusia w Poznaniu to opowieść o niezwykłej determinacji i oddaniu ludzi, którzy przez ponad dwa wieki nieprzerwanie dążyli do zapewnienia najlepszej możliwej opieki zdrowotnej mieszkańcom miasta. Pierwsze wzmianki o miejskim szpitalu w Poznaniu pochodzą z XIX wieku, kiedy to jego siedziba znajdowała się w skromnych i prymitywnych pomieszczeniach na Śródce i Chwaliszewie, później przy Nowym Rynku, na terenie dzisiejszego Placu Kolegiackiego. W 1854 roku zakupiono budynki należące do klasztoru Karmelitanek Bosych, a później Teresek, przy ulicy Koziej 9 oraz Szkolnej 14/16. Te obiekty zostały zaadaptowane na potrzeby szpitalne i oddane do użytku, co stanowiło ważny krok w rozwoju instytucji.
W początkowych latach szpital mierzył się z ogromnymi trudnościami, zarówno lokalowymi, jak i sanitarnymi. Placówka, będąca równocześnie zakładem dla obłąkanych, mieściła się w dawnym klasztorze Franciszkanów, w którym warunki były dalekie od zadowalających. Szpital dysponował zaledwie siedmioma salami dla chorych, brakowało pomieszczeń lekarskich oraz gospodarczych. Pierwsza przebudowa miała miejsce w latach 1843–1844, jednak nie przyniosła ona rozwiązania problemów przestrzennych.
Rozbudowa i Modernizacja
Przełomem okazała się rozbudowa szpitala rozpoczęta w 1878 roku i ukończona trzy lata później. W miejscu zburzonego kościoła i klasztoru Teresek przy ul. Szkolnej powstał nowoczesny, jak na tamte czasy, budynek. Był to długi gmach z korytarzami biegnącymi od strony ulicy oraz ciągami sal dla chorych od strony podwórza. W budynku znalazły się pokoje dla lekarzy i pielęgniarek, a także 30 sal z 195 łóżkami dla pacjentów. Nowa konstrukcja została wyposażona we wszystkie znane ówcześnie urządzenia cywilizacyjne, choć nadal był to szpital zbyt mały, aby sprostać rosnącym potrzebom miasta.
W latach 1898–1902 przeprowadzono dalszą rozbudowę, wzbogacając starszy budynek o wysokie, ceglane szczyty. Dodatkowo, dokupiono willę należącą do rodziny Cegielskich, którą przekształcono na Oddział Dziecięcy. Otaczający ją ogród zamieniono na park szpitalny, co znacznie poprawiło warunki zarówno pacjentów, jak i personelu. W tym okresie, władze królewsko-pruskie wydały również zgodę na utworzenie na terenie szpitala apteki domowej, co umożliwiło lepsze zaopatrzenie w leki.
Pierwsza Wojna Światowa i Lata Międzywojenne
Przed wybuchem I wojny światowej szpital posiadał już ponad 600 łóżek oraz pięć oddziałów: Chirurgiczny, Wewnętrzny, Skórno-Weneryczny, Chorób Dziecięcych oraz Umysłowo Chorych. Jednak wojna i powojenne zniszczenia przyniosły poważne wyzwania. Zaniedbany i zniszczony szpital został w 1919 roku przekazany władzom polskim, co zapoczątkowało nowy rozdział w jego historii.
Pod kierownictwem dr Franciszka Pawlickiego, a później dr Antoniego Jurasza oraz dr Kazimierza Nowakowskiego, Oddział Chirurgiczny rozwijał się dynamicznie. Oddziałem Wewnętrznym i Chorób Umysłowych zarządzał prof. Wincenty Jezierski, a Oddział Skórno-Weneryczny powierzono prof. Adamowi Karwowskiemu. W okresie międzywojennym szpital współpracował z Uniwersytetem Poznańskim, co przyczyniło się do jego dalszego rozwoju. W szpitalu umieszczono trzy kliniki uniwersyteckie: Wewnętrzną, Skórno-Weneryczną oraz Chirurgiczną. W latach 20. utworzono również czwartą klinikę – Chorób Umysłowych, której kierownictwo objął dr Stefan Borowiecki.
Rozwój szpitala w tym okresie obejmował także powiększenie laboratoriów chemicznych i bakteriologicznych, modernizację sal operacyjnych, a także utworzenie nowych oddziałów, takich jak Oddział Płucny, który powstał w 1926 roku. W 1928 roku szpital zaczął oferować możliwość praktykowania na Oddziale Wewnętrznym dla uczestników Wyższej Szkoły Pielęgniarstwa Polskiego Czerwonego Krzyża.
Druga Wojna Światowa i Okres Powojenny
Wybuch II wojny światowej przyniósł szpitalowi ogromne wyzwania. Pomimo trudności, personel szpitala, na czele z prof. dr Kazimierzem Nowakowskim, nie opuścił swoich pacjentów. W październiku 1939 roku niemieccy okupanci aresztowali polskich lekarzy oraz zakonnice pracujące w szpitalu, wielu z nich zostało deportowanych do obozów przejściowych lub wysiedlonych do Generalnej Guberni. Szpital został obsadzony przez niemiecki personel, a dyrektorem został dr Huchzemayer z Gdańska.
W czasie wojny szpital został rozbudowany, a jego teren znacznie się powiększył. Jednak działania wojenne w styczniu i lutym 1945 roku doprowadziły do zniszczenia aż 65% budynków. Mimo to, wkrótce po wyzwoleniu, pracownicy szpitala zaczęli wracać, a w marcu 1945 roku dyrektorem placówki został dr Ludwik Babiak. Szpital wznowił działalność po przeprowadzeniu niezbędnych napraw i modernizacji, otwierając oddziały Chirurgiczny, Wewnętrzny, Oczny oraz Chorób Zakaźnych.
W latach powojennych szpital systematycznie się rozwijał. W 1945 roku otrzymał nowy budynek przy ul. Św. Wincentego 2, który został przystosowany do potrzeb Oddziału Epidemicznego. W późniejszych latach rozbudowano również Oddział Dermatologiczny, który początkowo liczył 40 łóżek, a w 1950 roku ich liczba wzrosła do 65, by w 1966 roku powiększyć się o kolejne 25 łóżek przeznaczone na Pododdział Dziecięcy.
Lata 60. i 70. – Okres Dynamicznego Rozwoju
W latach 60. i 70. XX wieku Szpital Miejski im. Józefa Strusia przeszedł kolejne etapy rozbudowy i modernizacji. W tym czasie utworzono Oddział Rehabilitacji i Obserwacji, Dermatologii Dziecięcej, Oddział Kardiologiczny oraz Reumatologiczny. W 1975 roku Oddział Kardiologiczny został połączony z sanatorium w Kownówku, co uczyniło go samodzielną jednostką budżetową.
Szczególnym wydarzeniem w historii szpitala było nadanie mu w sierpniu 1953 roku nowej nazwy – „Szpital Miejski im. Józefa Strusia”, która funkcjonuje do dziś. W latach 1945–1973 funkcje dyrektora szpitala pełnili wybitni lekarze, m.in. dr med. Ludwik Babiak, dr med. Zygmunt Bartkowiak, dr med. Józef Jagielski, dr med. Eugeniusz Krause, dr med. Jarosław Śluzar, dr med. Feliks Kamiński, dr med. Jan Wiktorowicz oraz dr med. Stanisław Andrzejewski.
W 1973 roku, na mocy uchwały Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Poznań Stare Miasto, dokonano reorganizacji służby zdrowia na terenie dzielnicy. Utworzono Zespół Opieki Zdrowotnej nr 2, na czele którego stanął mgr Ewaryst Woltman, a dyrektorem szpitala mianowano mgr Edwarda Koralewskiego.
Przemiany Ustrojowe i Wyzwania Współczesności
Po transformacji ustrojowej w 1989 roku, szpital, podobnie jak cała służba zdrowia w Polsce, stanął przed nowymi wyzwaniami. Pojawiły się możliwości modernizacji placówki, ale również konieczność dostosowania się do nowych realiów finansowych i organizacyjnych. W latach 90. rozpoczęto intensywne prace nad unowocześnieniem szpitala, które obejmowały m.in. remonty oddziałów, zakup nowego sprzętu medycznego oraz wprowadzenie nowych metod leczenia. Wprowadzono nowoczesne standardy zarządzania, co pozwoliło na poprawę jakości świadczonych usług oraz zwiększenie efektywności działania placówki.
Od tego czasu szpital nieustannie się rozwija, dostosowując swoje działania do zmieniających się potrzeb pacjentów oraz dynamicznie ewoluujących standardów medycznych. Nowoczesna diagnostyka, zaawansowane metody leczenia oraz wysoko wykwalifikowana kadra to obecnie cechy charakterystyczne placówki, która stała się jednym z najważniejszych ośrodków medycznych w Wielkopolsce.
W XXI wieku szpital przeszedł kolejne istotne modernizacje, w tym rozbudowę oddziałów, wprowadzenie nowoczesnych technologii medycznych oraz poprawę infrastruktury. W 2012 roku uruchomiono nowy blok operacyjny, a w 2018 roku oddano do użytku nowoczesne Centrum Urazowe, które stało się jednym z najnowocześniejszych tego typu ośrodków w Polsce.
Szpital Miejski im. Józefa Strusia Dziś
Obecnie Szpital Miejski im. Józefa Strusia w Poznaniu to jedna z najbardziej zaawansowanych placówek medycznych w regionie, oferująca szeroki zakres usług medycznych na najwyższym poziomie. Szpital dysponuje nowoczesnym zapleczem diagnostycznym i terapeutycznym, a jego personel składa się z wysoko wykwalifikowanych specjalistów w różnych dziedzinach medycyny.
Placówka nieustannie się rozwija, kontynuując tradycję jakościowej opieki zdrowotnej, którą z dumą pielęgnuje od ponad dwóch stuleci. Współczesne wyzwania, takie jak starzenie się społeczeństwa, rosnące potrzeby zdrowotne oraz dynamiczny rozwój technologii medycznych, stawiają przed szpitalem kolejne zadania, którym placówka stara się sprostać, pozostając wierna swojej misji i wartościom.
Szpital Miejski im. Józefa Strusia jest nie tylko miejscem leczenia, ale również symbolem nieustannego dążenia do doskonałości w medycynie. Jego bogata historia, pełna wyzwań i sukcesów, jest dowodem na to, że pasja, zaangażowanie i oddanie ludzi mogą przetrwać najtrudniejsze czasy, dając nadzieję i wsparcie kolejnym pokoleniom pacjentów.
Podsumowanie
Szpital Miejski im. Józefa Strusia w Poznaniu to placówka z duszą i historią, która nieustannie ewoluuje, adaptując się do zmieniających się warunków i potrzeb. Jego historia jest żywym świadectwem nie tylko medycznego, ale także społecznego i kulturowego dziedzictwa Poznania. Wraz z rozwojem medycyny, zmieniały się również jego mury, ale duch opieki, troski i poświęcenia pozostał niezmienny, odzwierciedlając wartość, jaką niesie dla mieszkańców miasta i regionu.